Renate on the move

Vrijdag 1 mei 2009 om 9.00 uur vertrokken uit Bariloche in Argentinië en via Osorno in Chili naar Pucon in Chili. Onderweg gingen we de grens over en moesten we (voor t eerst sinds ik reis) allemaal de bus uit met onze bagage en werd alles (ook de grote bagage onderin de bus) door de scan gehaald, zoals normaliter ook op een vliegveld gebeurd. Weer een nieuwe ervaring dus 🙂 Vervolgens naar Osorno, Chili, alwaar we circa 1,5 uur moesten wachten op de volgende bus naar Pucon, Chili. Uiteindelijk kwamen we om 19.00 uur aan in Pucon, Chili. De eerste helft was comfortabel en de tweede helft was een beetje afzien (rotstoelen, geen film, erg weinig ruimte > mensen uit Chili zijn klein), maar dat kwam ook door de persoon die naast me zat en nogal veel plaats innam… In totaal 10 uur gereisd, niet gek dus…

In Pucon ben ik met een groep mensen uit Israel, die ik in de bus ontmoet had, meegelopen om een hostel te zoeken. Beland ik dus in een Israelisch hostel (Hostel Limay)…. alles in het Hebreeuws (borden met mededelingen, huisregels, tandpasta, Lonely Planet, etc.)! Wel lachen en het voelde echt als klein Israel. De mensen wilden me welkom heten en gingen voor me koken e.d., echt heel lief. ’s Avonds hebben we meteen met de hele groep de toer naar de vulkaan Villarrica geboekt, want daar is Pucon bekend om en daarvoor zijn we hier. Het dorp Pucon is erg toeristisch en heel erg ingesteld op alle activiteiten die je kan doen, maar het goede daarvan is dat de winkeltjes tot middernacht open zijn!

De volgende dag is het zo ver: om 6.30 uur verzamelen bij het toeristenbureau om de klimuitrusting in orde te maken (gelukkig voor mij all in the price, want ik ben hier helemaal niet op uitgerust), bestaande uit: goede en warme jas + broek, hikeschoenen, goede stevige backpack, metalen klimstok, metalen klimijzers (voor onder je schoenen), helm en zonnebril. Het zou koud worden, dus ik mocht van een jongen in mijn hostel zijn fleecejack lenen en had zelf ongeveer alles aangetrokken wat ik maar op warm gebied bij me heb. We vertrekken om 7.30 uur en het is circa 45 minuten rijden met de kleine bus, zodat het avontuur om circa 8.10 uur begint…

We begonnen op 1400m hoogte en de vulkaan (de top) is op 2850m hoogte. Op zich lijkt dat niet zoveel, maar het materiaal veranderd van grote keien/rotsblokken naar zand, naar ijs, naar sneeuw, naar as met stenen, etc.. In totaal hebben we 4.45 uur omhoog geklommen met af en toe een break van 10 minuten, waarin je op adem kon komen, chocolade kon eten (geeft snel energie en is licht verteerbaar), veel water drinken en klimijzers onderbinden of weer weghalen (afhankelijk van het materiaal). Ik vond het behoorlijk pittig en onderweg vielen er constant mensen af die het niet meer trokken, maar ik zat bij de ´hardcore-groep´ (zo noemden de andere klimmers ons, want er gaan hele groepen naar boven en wij haalden iedereen onderweg in) en probeerde gewoon de jongens voor mij bij te houden. Het maakt namelijk weinig uit of je een klein stapje of een grote stap zet, maar de break is des te langer, omdat je er eerder bent. En die break kwam elke keer net op tijd voor mij, waardoor ik bleef doorgaan… Hoe hoger we kwamen, hoe kouder en hoe meer wind (enge rukwinden), dus onze instructeur werd steeds strenger:” Als je nu al kapot bent, moet je stoppen, want bovenin heb ik geen ruimte om lang te wachten op de nakomers of om je erdoorheen te slepen”, waardoor dus steeds meer mensen bang werden en stopten (ze gingen steeds langzamer). Eerlijk gezegd werd ik ook bang, want ik was kapot (buiten adem door de hoogte, had maar 3 uur slaap gehad door de gezelligheid in het hostel de nacht ervoor, droge mond door de sterke wind, etc.), maar wilde niet 3 uur geklommen hebben om vervolgens de top niet te halen, dus ik ging door (ging er vanuit dat ze in Chili wel helicopters hebben om je te redden, maar dat bleek achteraf niet het geval te zijn..). Doordat het weer steeds slechter begon te worden, begon de instructeur te melden dat hij niet kon beloven dat we de top gingen halen, want safety first… Ja natuurlijk, maar we zijn hier voor de top, dus we gingen ervoor! Uiteindelijk hebben we het gehaald! Het was een beetje naar op de top, want door de wind waaide al het as en de rook van de vulkaan in het rond, dus iedereen begon te hoesten en onze ogen prikten enorm (ook al waren we bijna onherkenbaar met sjaals, helm en zonnebril op). Snel ’top’-foto’s genomen van het waanzinnige uitzicht dus en gauw weer naar beneden… Doordat er nauwelijks sneeuw lag, konden we helaas niet naar beneden sleeen…. Beetje jammer, want daar had ik me wel op verheugd, maar door de euforie kon het me eigenlijk niet veel meer schelen, want ik voelde me zooo stoer! De weg naar beneden ging wel super snel, doordat 1 stap meteen 2 meter was door de stijlheid van de berg (ik weet niet hoe ik dit anders moet noemen..). Toch nog een beetje glijden dus met meerdere malen een val op mijn bil, die nadien helemaal broos en blauw was met wat verwondinkjes 🙂 De afdaling duurde in totaal maar 2,5 uur en onderweg volede ik me een moment wat dizzy en misselijk, maar dat kwam waarschijnlijk door de workout in de hoogte wat ik niet gewend ben. Om 17.30 uur waren we terug in het hostel, moe, maar voldaan en ik kreeg veel complimenten van mijn Israelische vrienden, die allemaal net 3 jaar militaire dienst erop hadden zitten. Volgens hen ben ik een goede klimmer…. Nooit eerder aan gedacht 🙂

’s Avonds lekker met een deel van de groep uit eten geweest, want niemand had puf om te koken. Daarna met een flesje wijn op de bank film kijken, maar ik haakte al snel af, want ik was kapot… Overigens hebben ze geen CV in dit hostel, waardoor ik het de eerste nacht nogal koud gehad had (buiten in een houten ruimte, geen kachel en WC te bereiken via buiten…brrrr). Vandaag gevraagd of ik naar binnen kan verhuizen, zodat in elk geval de warmte van de kachel te voelen is… Het begon ´s nachts ook te regenen, dus ik voelde me net alsof ik in een bed in Nederland lag, heerlijk geslapen…. Zachtjes tikt de regen tegen t zolderraam… 🙂

Volgende dag heb ik een relaxdag gehad: inpakken en uitchecken, Friends gekeken met z´n allen (altijd lachen) onder het genot van een warm kopje thee (het regent de hele dag…), internetten en skypen. Ook liep ik 2 vrienden letterlijk tegen het lijf, die ik al eerder in Buenos Aires ontmoet had (Phillipe en Constantin). Erg toevallig en heel leuk, dus met z´n allen gezellig gelunched en het grootste broodje hamburger aller tijden gegeten… Ze probeerden me over te halen om nog een dagje langer te blijven (echt verleidelijk, want dit zijn super leuke gasten), maar ik heb haast in mijn reisplanning en ga, want Chili is extra…

Om 21.00 uur ´s avonds vertrekt mijn bus naar de hoofdstad van Chili: Santiago. Zondag 3 mei 2009 slaap ik dus in de bus.