Renate on the move

Ik ben weer in Salvador vanaf afgelopen vrijdagavond om mijn danslessen verder voort te zetten en wat meer van de stad zelf te zien. Daar ben ik de vorige keer niet echt aan toegekomen… Afgelopen zaterdag lekker uitgeweest en gister een super relaxte stranddag gehad met vrienden hier. Na deze heerlijke dag Cuba Libre (heerlijke mix van rum, cola en limoen) gedronken in hun huis, alwaar de hele familie mij natuurlijk super interessant vind: ik spreek engels met af en toe een valse noot portugees, kom uit Holland en reis door heel Brazilië in mijn uppie. Vanavond heb ik mijn 1e dansles weer en daar heb ik onwijs veel zin in!

[googleMap name=”Hier ben ik nu!” width=”400″ height=”300″ directions_to=”false”]Salvadorbrazilie[/googleMap]

Ik ben iets langer in Salvador gebleven dan ik van plan was om verschillende redenen. Vooral de laatste dagen had ik het erg moeilijk, omdat ik slecht nieuws uit Nederland had ontvangen (vanwege privacy wil ik dat hier verder niet noemen), waardoor ik even helemaal van slag was en helemaal niet meer kon genieten en bedacht dat ik liever ’thuis’ wil zijn… Daarop heb ik veel met huis en een aantal vrienden gebeld, want Brazilië is een fantastisch land, maar niet als je je rot voelt.. Alegria (= vrolijk) is hier het toverwoord… Toen voelde ik me ineens heel erg alleen, omdat niemand zit te wachten op mijn ellende, want iedereen viert hier of vakantie (en vertrekt na een dag of 2 weer), moet werken (geen tijd dus) of wil niet aan nare dingen denken (als je Brazilianen van je af wilt stoten, moet je over nare dingen gaan praten). Mijn vriendin Mariana was helaas net weer terug naar de USA en ik wil niet met iedereen over dit soort dingen praten, natuurlijk.. Een erg lastige en leerzame periode voor mij dus met wat steun uit onverwachte hoek, gelukkig.. Op zo’n moment leer je wel een heel andere kant van Brazilië kennen en vooral het nadeel van alleen maar met de dag te leven en dag te plukken. Momenteel is de situatie ‘stabiel’ en voel ik me beter. Ik heb dan ook besloten om nu geen overhaaste beslissingen te nemen en verder te reizen richting Chapada Diamantina naar het plaatsje Lencois (6 uur rijden ten westen van Salvador). Back to nature om even mijn gedachten te ordenen in de rust van de natuur en te bekijken of ik weer net zo kan genieten als in beginsel om vervolgens verder af te reizen naar het zuiden: Belo Horizonte, Ouro Preto en vervolgens Rio de Janeiro (ivm carnaval dat in aantocht is)! Indien nodig kan ik namelijk mijn vlucht vanuit Caracas (Venezuela) omzetten naar Sao Paulo, dus in het zuiden ben ik daar al in de buurt.

Mijn 1e dansles(sen) viel lichamelijk trouwens erg tegen… Twee weken niet getraind en dan is zo’n Afrodansles toch best heftig, maar vooral super kicken! Niettemin dacht ik ook nog wel een Sambales erna te kunnen doen… Dat was een beetje teveel heb ik gemerkt, ik kon de laatste 10 minuten gewoon niet meer en heb 2 dagen spierpijn gehad! Na de 1e les gingen de andere lessen natuurlijk weer helemaal goed en werd mijn lichaam weer helemaal blij van deze total-work-out 🙂

Deze periode erg veel opgetrokken met Mariana uit de USA. Zij volgt al deze danslessen ook en is de vriendin van mijn Sambaleraar. Veel met z’n allen naar nog mooiere tropische stranden geweest. Ook zijn we naar de Feira de Sao Jacqiem geweest om fruit en rieten manden te kopen. Dit schijnt de grootste markt van Zuid-Amerika te zijn, absoluut geen aanrader voor gringo’s en zelfs sommige locals komen er niet graag, maar aangezien ik met de locals mee was, heb ik er super van kunnen genieten en heel veel mooie kodakmomenten gezien (helaas had ik mijn camera niet bij me). Het is heel erg achteraf. Aan de achterzijde koop je goedkoop fruit van gezinnen die daar in krotten wonen en aan de voorzijde koop je duurder fruit, wat de mensen achter gekocht hebben om aan de voorzijde te verkopen. Op de markt zie je natuurlijk weer de meest ranzige dingen, vooral bij de slager… Al dat vlees ligt gewoon zonder koeling op de ’toonbank’ met vliegen en al en natuurlijk alle mensen er bovend hangend als ze iets willen kopen of gewoon langs lopen… Ze laten niets onbenut: koeieogen, dierenpoten, ingewanden, etc. Het probleem is dat je precies kan zien wat het was en nog steeds is.. Niet teveel over nadenken. Alles wat mijn lichaam niet kan verwerken, gaat er linea recta weer uit met grote snelheid 🙂 Ook ben ik met Mariana naar een show geweest, waar men de verschillende typische dansstijlen van Bahia liet zien. Eigenlijk was het volgeboekt, maar wij mochten er nog wel bij in, met het gevolg dat mensen die al lang een kaartje gekocht hadden, op de trappen moesten zitten. Tja, je kan niet allemaal goede local vrienden hebben he?! 😉 De show duurde helaas maar een uurtje en vond plaats in een heel klein zaaltje, die behoorlijk vol zat. Het was super gaaf! Veel kostuums, live drums en zang on stage, caipoeira zoals ik het nog nooit gezien had (hebben die mensen wel botten in hun lichamen?) en een soort oerdans (leek op Afrodans) van de jongens met Tarzan kleding aan… Jullie raden het al, er zat niets onder! En ze bewogen erg veel, dus instrument plus aanhang was constant in beeld 🙂 Zo grappig hoe ongemakkelijk de mannen in de zaal zich plotseling voelden… En wij natuurlijk keihard juigen! Haha Kortom, super gave show, die veel te kort duurde! Haar verjaardag op het strand gevierd, was erg leuk, behalve dat haar vriend er niet bij was… Dit was haar laatste weekend na 8 maanden in Salvador en zij hadden constant ruzie. Typisch cultuur probleem.. Zij was de laatste dagen verdrietig, omdat ze weg moest ivm visum en hij snapte niet waarom ze verdrietig was… Immers ze was nog in Brazilië en kon beter genieten van haar laatste dagen ipv verdrietig te zijn.. Ook was hij er niet op haar verjaardag op het strand… Hij was moe en gestresst, dus geen ruimte in zijn hoofd voor een verjaardagsfeestje… Heel naar voor Mariana, maar uiteindelijk hebben we toch een super leuk feestje voor haar gebouwd.

Ik heb door dit alles weer wat meer over Brazilianen geleerd (vooral over degene in Salvador, aangezien ik hier het langst geweest ben). De Afrikaanse cultuur en de slavernij van vroeger hier behoorlijk zijn sporen heeft nagelaten:
Brazilianen plannen niet teveel, hebben die luxe eigenlijk ook niet. Zij genieten van elke dag en nemen die zoals het komt. Zodra het niet meer leuk is, zijn ze weg en vergeten ze het zo snel mogelijk. Je vraagt niet wat er in hun hoofd omgaat, want dat is niet gebruikelijk. Wat een uur geleden gebeurd is, is verleden tijd en over morgen kunnen we nog niets zeggen, want je weet niet hoe de dag er morgen uit ziet. Op zich heel erg mooi om vooral te genieten van de mooie dingen, maar in relaties niet echt constructief.. Vrouwen en mannen zijn geëmancipeerd om het gebied van werk, maar in relaties is er toch een duidelijk verschil en komt de machocultuur heel erg naar voren. Het is niet respectvol om te schreeuwen naar je vent. Hij is nagenoeg niet trouw (maakt eigenlijk niet eens zoveel uit of hij getrouwd is of gewoon een relatie heeft), de vrouwen weten dat, maar accepteren het min of meer, omdat het gewoon zo is.. Niemand komt er tegen in opstand, zo gek! Nu is het zo dat veel vrouwen dus ook niet trouw zijn, dus je kan je eigenlijk afvragen waarom mensen hier uberhaupt nog aan relaties beginnen. Wel leuk om te zien dat mijn favo dansers in Pelourinhou (het stadscentrum van Salvador met de populaire dinsdagavondparty’s) minimaal 1 a 2 keer per week een nieuwe ‘vriendin’ hebben, een nieuwe gringo, die voor een paar dagen in Salvador is. Dat is het leuke van ergens langer zijn, je maakt veel meer onderdeel uit van het leven hier, ook al ben ik ook een gringo, maar ik zie en hoor meer van deze mensen, die nu ook weten wie ik ben. Echt bijzonder om mee te maken, mega interessant en erg ver van mijn bed show… Het land is niet zo anders, maar het cultuurverschil is enorm, vooral in dit Bahia deel van Brazilië!
By the way: ik heb weer veel geluk gehad, want ongeveer iedereen uit mijn hostel en veel toeristen op straat zijn beroofd van hun camera, horloge, geld, tas, etc. en ik heb niks meegemaakt op dit gebied, maar wel veel gehoord en zelfs voor mijn neus zien gebeuren..

Op zaterdagochtend had ik om 9.00 uur een alternatieve dansles van mijn Afrodans leraar… Ben dus niet uitgeweest op vrijdag, want dit wilde ik niet missen en als je weinig slaapt en ook nog veel drinkt voor zo’n les, red ik het helemaal niet..:-) Dit was een techniekles met caipoeira moves, breakdance moves en wat hiphop. Super kicken! Ik heb dingen gedaan waarvan ik niet wist dat mijn lichaam daartoe in staat is… Dat voelde ik nadien natuurlijk ook weer in mijn hele lichaam (hihi), maar mijn rug en mijn lichaam is ondertussen echt soepeler en nog sterker! Eigenlijk zou je die lessen langer en consequenter moeten volgen om half zo te leren dansen als de mensen hier doen. Het was dan ook een waanzinnige ervaring om hier een tijdje onderdeel van uit te maken. Ik sluit dan ook niets uit voor de toekomst 🙂

Mijn laatste dagen in Salvador waren vreemd. Afscheid nemen van mensen die ik nu al best een tijdje ken: het restaurantje op de hoek waar ik elke dag mijn Acaï eet (Een typische vrucht, soort blauwe bes, uit de Amazone met bananen en graviola in een combi van ijs en pudding > heerlijk!), op de dansschool, het hostel en personeel, ‘vrienden’, etc. Zelfs van de dakloze op de hoek van mijn hostel, die elke keer als hij mij zag zei: “Ola amiga!” (= hoi vriendin) Echt zoo lief en een heel veilig gevoel om bevriend te zijn met de locale dakloze 🙂 Foto van hem genomen en toen vroeg hij hoe laat ik zou vertrekken (om 22.00 uur met de taxi) en hij gaf aan dat de taxichauffeur zijn vriend was en dat hij wel een goede prijs voor me kon regelen… Eerst zien of hij komt opdagen, want ik weet niet of hij alleen dakloos is of ook verslaafd.. ‘ s Avonds onderhandelen met de taxichauffeur. Hij vroeg 25 reais om mij naar de Rodoviaria te brengen… ja, daag! Ik bied 20, maar hij gaat niet akkoord… zelfs het personeel van het hostel konden geen andere prijs afdingen, heel raar.. Toen gaf ik aan dat hij de meter dan maar moet aanzetten, dan gaat het in elk geval eerlijk… Dat was goed.. Eenmaal tas in de taxi zetten en wie komt daar? Ola amiga! Mijn dakloze ‘vriend’ 🙂 Wat een lieve man. Meteen praten met de chauffeur, die zich ondertussen natuurlijk afvroeg waarom al die mensen zo hun best doen voor mij, haha… Afscheid genomen van mijn dakloze amigo, die me uitzwaaide, te lief gewoon en daarna een babbeltje in mijn beste portugees met de taxichauffeur gemaakt. Dat ik Salvador helemaal gaaf vind en het toch wel lastig vind om nu dan echt weg te gaan… Was precies wat de chauffeur wilde horen, want hij gaf meteen aan dat ik maar 20 reais voor dit ritje hoefde te betalen, omdat ik Salvador zo geweldig vind… Zo gemakkelijk gaat dat dus, dus de meter bleef doortikken tot uiteindelijk 29 reais (slik, 25 was dus niet zo’n slechte prijs), maar ik hoefde echt maar 20 reais te betalen. I love Salvador! Eigenlijk de hele staat Bahia, tot nog toe toch echt mijn favoriet 🙂