Renate on the move

Ik wil jullie nu alleen even op de hoogte brengen van het feit dat ik veilig in Bolivia, in Uyuni, ben aangekomen. Het is hier heel hoog (meer dan 4000m), waardoor ademhalen best zwaar is en vooral de nachten erg koud zijn. Vandaag vertrek ik naar de beroemde zoutwoestijn ivm een trekking voor 3 dagen! Aldaar gaan we hoogten van meer dan 5500m bereiken, dus ik heb zojuist even flink wat warme kleding aangeschaft… Was al behoorlijk grieperig toen ik Salta verliet (alle spieren en gewrichten deden pijn, koorts, hoofdpijn, zere en dikke keel, rugpijn, snotterig, heb het koud, maar voel warm aan, etc.. helemaal niet goed dus) en Uyuni binnenkwam, dus mischien had ik beter even kunnen wachten met reizen, maar de volgende trein naar Uyuni gaat pas dinsdag en dat duurt me te lang… Gevolg is dat de reis verschrikkelijk was voor mij, niet gegeten en gisteren (de dag na aankomst) heb ik nagenoeg de hele dag in bed doorgebracht, maar vandaag ga ik er tegenaan! Ben natuurlijk heel benieuwd, want volgens de ´kenners´ is het één van de mooiste natuurwonders in heel Zuid-Amerika… Voor mij is dat nu nog steeds de watervallen van de Foz da Iguazu, maar we zullen zien na deze toer 🙂

Ik verblijf in hotel Dairson (dichtbij het treinstation, Av. Ferroviaria, tegenover hotel Julia) de dagen voor en de nacht na de toer, just in case….

Tot snel lieve mensen en ik laat snel weer via mij (of mijn familie) van me horen!

Liefs Renate
[googleMap name=”Hier ben ik nu!” width=”400″ height=”300″ directions_to=”false”]uyuni[/googleMap]

Overigens was de grensovergang weer een geheel nieuwe ervaring. Allereerst heb ik de bus (7.00 uur: kosten 57 argentijnse pesos) van Salta naar La Quiaca genomen, alwaar ik om 15.00 uur aankwam. Overigens had ik in de bus een gringo stel ontmoet, die mij een beetje op sleeptouw hebben genomen, echt heel lief, ook gaven ze me Cocabladeren om te kauwen, want ze dachten dat ik zo ziek was van de hoogte en het kauwen van Cocabladeren schijnt daar tegen te helpen (en tegen honger, kou, etc.)… Niet echt lekker en een heel vreemd idee om COcabladeren in je mond te hebben, maar als je ziek genoeg bent, probeer je nagenoeg alles om je beter te voelen (behalve echte drugs dan). Vanaf hier moet je lopend (of met taxi, maar dat is zo standaard) naar de grensovergang. Het is echt heel bijzonder, want in circa 15 minuten tijd loop je via een bruggetje een geheel andere wereld en cultuur binnen, Villazon in Bolivia.. Ook moet je meteen de klok een uur terugzetten, echt bizar, waardoor het dus 14.00 uur was. Bij de grensovergang moest ik een aantal papieren invullen en vervolgens mocht ik doorlopen zonder bagagecontrole of wat dan ook! Ik was wel een beetje bang dat ik het land niet in mocht, omdat ik me zo ziek voelde (straks waren ze bang dat ik Dengue vanuit Salta mee zou nemen…). Ik heb me echter heel groot gehouden en mocht door… Helaas was ik te ziek om foto´s te nemen hier, want dat was echt de moeite waard geweest: wat een verschil met Argentinië! Argentinië is eigenlijk gewoon als Europa, maar dan met een Latina cultuur. Dit is gewoon de derde wereld…veel heel oude mensen die sjouwen met spullen op hun rug in heel vieze, maar kleurige kleding, kleine drukke kooplui, stoffig in de lucht, overal ligt afval, etc….. Vervolgens lopen naar het treinstation, zou 5 blocks zijn, maar duurde toch nog circa 20 minuten… verschrikkelijk zwaar met die zware backpack in de hitte, op hoogte, met griep… Als ik het vantevoren geweten had, had ik zeker een taxi genomen.. Om 15.00 uur op het station, alwaar de trein om 15.30 uur zou vertrekken (kosten trein Expreso del Sur, luxe seat, ejectivo, 152 Bolivianos = circa € 17). Eerst moesten we alle backpacks ergens helemaal achterin de trein droppen. Dat vond ik niet echt een fijn idee, omdat ik verhalen had gehoord over backpacks die uit treinwagons gestolen werden… Iedereen deed het echter, dus weinig keus helaas…
De trein rijdt niet snel, wiebelt, heeft een mooi uitzicht op de omgeving buiten, laat films zien, eten wordt verzorgd, seats zitten goed, maar ik kon er helaas niet van genieten en heb voornamelijk getracht te slapen… Er zat een hele groep Israëliers om mij heen, waarvan een jongen zich min of meer over mij ontfermde, echt lief (het zijn altijd de Israëlische mannen die aardig zijn). Ik mocht zijn rozijntjes opeten, want hij vond dat ik iets moest eten en dat was ongeveer het enige wat ik weg kon werken… Middenin de nacht om 24.30 uur kwamen we aan in Uyuni….KOUD, ppfff!! We hoeften niet helemaal naar achteren te lopen voor onze tas, want die werden al uitgeladen terwijl wij achter dranghekken moesten blijven wachten. Terwijl de trein alweer wegrijdt, hoop je maar dat jouw tas er ook tussen ligt… Yes! Bij het verlaten van de ruimte wordt je bagagenummer gecontroleerd, dus je kan er niet met een andere tas vandoor gaan.

Ik had een eigen kamer in het hotel voor 50 Bolivianos p/n. Er was geen verwarming, maar de douche was de warmste en beste tot nu toe sinds ik reis, dus daar heb ik flink van genoten. Het was ook de enige optie vanwege de kou, of douchen of in bed liggen. Dat is dan ook het enige wat ik de 1e dag gedaan heb, terwijl mijn nieuwe ´vrienden´ alvast begonnen met de toer naar de Salar de Uyuni. Wel heb ik later op de dag de toer voor de volgende dag geboekt voor 530 Bolivianos (ik wil namelijk niet te lang in Uyuni blijven), wat soep gegeten en veel nieuwe warme kleding voor de toer gekocht.

Maandag vertrokken we om 11.30 uur naar de Salar de Uyuni. Ik laat mijn grote backpack achter in het hotel, aangezien ik daar de nacht na de toer weer een nachtje ga slapen. Mijn gezondheid liet overigens nog steeds te wensen over…balen! Ik voelde me snel op mijn gemak in onze groep dat bestond uit Victoria (60, Australie), Daily (29, Ierland), Ursula (34, Schotland), Marizio + Victoria (28+29, Argentinië + Quebec) en onze chauffeur en kokkin (Marcio en Marie). Eerst gaan we naar de treinbegraafplaats, alwaar we de 1e locomotieven van Bolivia mogen bewonderen langs het spoor tussen Bolivia en Chili. Daarna gingen we naar Colchani, een dorp waar alles van zout is middenin de zoutwoestijn (huizen, meubels, presentjes voor de toeristen om te kopen). Heel bijzonder, maar wel toeristisch. Ook mooi om te zien dat de lama´s gewoon in de achtertuin lopen. Wat een gave beesten, zo schattig en mooi! 🙂 Vervolgens zetten we de route voort naar ´Hotel de Sal´, een hotel middenin de zoutwoestijn van, je raadt het al, zout! Het klinkt heel logisch, maar als je het ´hotel´ ziet, dringt het niet echt tot je door dat alles van zout is totdat je met je tong langs de muren e.d. likt (ik kon het niet laten), bizar! 🙂 Vroeger was het echt in gebruik, maar nu is het voornamelijk een soort van museum. Als laatste bezienswaardigheid van dag 1 gingen we naar ´Isla Incahuasi´, een soort van eiland middenin de zoutwoestijn met 4030 metershoge cactussen, rotsen en coraal. Vroeger was dit de wereld in de zee en leefde Nimo hier, maar nu is het droog en een zoutwoestijn: ongelofelijk om voor te stellen, enorm groot en mooi! We hebben hier heerlijk buiten gelunchd dat bestond uit: Lamasteak (de 1e keer voor mij en erg lekker!), quinoe en salade. Toen nog even wat leuke stunts op de gevoelige plaat vastgelegd, echt hilarisch! De zoutwoestijn is echt een schitterende plek om dit te doen, omdat er in de wijde omtrek niets te zien is van een bewoonde wereld, alleen maar wit (zout dus)…. Super indrukwekkend! Details zoutwoestijn: 12000 km2 op 3660m hoogte met 32 kleine eilandjes omringd door diverse vulkanen. Aan het einde van de dag gingen we naar het dorpje San Juan om aldaar te overnachten in een huis van zout op een bed van zout… Erg bijzondere, maar koude, ervaring 🙂