Renate on the move

Na een super relaxte busrit vanuit La Serena van circa 16 uur (met platte stoel, plat dekmatrasje, deken, kussentje, films in het spaans, ontbijt en diner, alhoewel een beetje cheap…) komen we de volgende dag om 10.30 uur aan in San Pedro de Atacama (kosten busrit: 36000 chili pesos). Ik zit nu officieel in één van de droogste woestijnen van de wereld en dat was onderweg ook goed te zien: hele vlaktes met zand en bergen… In de bus een meisje uit Ierland (Niamh) ontmoet en met haar een hostel gezocht. We verblijven in hostel Internationaal El Albergue de San Pedro (6000 chili pesos per nacht) in stapelbedden van 3-hoog! Gelukkig slaap ik onderin, wat eng…

Het lukt even niet om op de kaart aan te geven waar het ligt, maar het ligt in het noorden van Chili tegen de Boliviaanse grens aan.

We gaan meteen op onderzoek uit in het kleine (uit een paar zandstraten bestaande) dorpje dat alleen uit backpackers en locals die er werken bestaat. Een heel rare gewaarwording, maar het schijnt hier (misschien daardoor) wel erg veilig te zijn. Ook fijn!

Tot een uur of 14.00 uur rondgelopen op zoek naar toers, omdat ik mijn tijd hier vooral heel nuttig wil besteden… Overigens is het hier hoger dan 2000m en hebben we dus behoorlijk moeite met ademhalen… Beetje rustig aan doen is de aanbeveling dus.. Ahum, ik heb meteen 3 toers bij hetzelfde kantoor geboekt voor 33.000 pesos (omgerekend ca € 47,00, geen geld dus) en begin dezelfde dag nog met toer 1 om 15.00 uur na het eten van een MEGA broodje hamburger (lekker en gezond, want er zat ook een plakje tomaat op!): toer Cejas en Tebenquiche lagoon. Het begint al goed wanneer de kleine minibus me komt ophalen: bijna alle medetoermensen ken ik van andere plaatsen en hostels gedurende mijn trip! Chris met wie ik de vulkaan in Pucon beklommen heb, 4 jongens uit mijn hostel in Buenos Aires, 2 jongens uit het hostel in Valparaiso, een groep uit mijn huidige hostel… Zo klein is het backpackerswereldje in Zuid-Amerika dus, ik alleen?? Hoe kom je daar nou bij..! :-)) Eerst gingen we naar de Cejas Lagoon: midden in de woestijn, helder groen/blauw water, omringd door zoutbanken, heel zout en koud.. Jaja, we hebben erin gezwommen, brrr, maar erg grappige gewaarwording om te blijven drijven in het erg zoute water 🙂 Heel apart gevoel.. Stel je voor dat je op je buik ligt in het water en je voeten onderdoor naar voren wil brengen… bijna niet te doen, dus lachen natuurlijk! En als je wondjes hebt, don´t worry: alles heelt erg snel na dit zoutwaterbad, maar wel even op de tanden bijten..:-)) Na dit bad slaat je hele lichaam compleet wit uit en voelt alles heel trekkerig. Het is dus heel belangrijk om je meteen af te spoelen met zoetwater. Onze gids (erg hippe en toffe dude Sebastian) fungeerde daardoor met zijn jerrycan als ´douche´ :-)) Daarna gingen we naar de Tebinquiche Springs, die bestaan uit kleine, diepe zoetwatersprings met kristalhelder water, waarin al het omringende reflecteert (de omringende bergen en de mensen…) Erg mooi! Tenslotte zijn we naar de Tebinquiche Lagoon gegaan om de zonsondergang te bekijken…. prachtig! Eén grote zoutvlakte met ondiep smeltwater (je voeten gaan net kopje onder). Zo enorm vlak dat ook hier al het omringende erin reflecteert en we echt prachtige foto´s konden maken, schitterend! Door de zonsondergang en de weerkaatsing, verandert de lucht van blauw naar geel naar paars! We sluiten deze fantastische dag af met Pisco (het bij mij inmiddels beruchte sterke drankje uit Chili) en chips. Om 19.30 uur waren we terug in het hostel en om 21.00 uur ging mijn volgende toer alweer: Sky Observation (= lucht observeren). Ik dacht in La Serena was het niet ´mend to be´, dus laat ik het hier nog eens proberen. Wel een beetje erg drukke dag, maar dan kan ik later een beetje relaxen. Na een douche had ik nauwelijks gegeten en hop werd ik alweer opgehaald. Het schijnt dat de Atacama woestijn één van de meest helderste luchten heeft in de wereld met 330 heldere nachten per jaar en inderdad wat schitterend! Eerst kregen we een algemene introductie en uitleg en daarna gaan we naar buiten om dmv telescopen de lucht te bekijken. Het was erg koud (dat is het ´s nachts altijd in de woestijn, rond de 2 graden of zelfs onder 0), maar wel interessant, omdat het oude echtpaar uit Frankrijk heel gepassioneerd was en dat ook overbracht op ons. Helaas heb ik er te weinig kaas van gegeten om het precies na te vertellen, want er komt toch wel behoorlijk wat vaktaal bij kijken, mar wat hebben we gezien: de Melkweg, Cannabis, Scorpion, Saturnus en vele andere sterren en planeten. Wel een vallende ster gezien, dus toch maar een wens gedaan… je weet maar nooit! Het is mij wel duidelijk geworden dat de aarde helemaal niks voorstelt in het heelal, een goed zichtbare ster is ouder (maar dan praat je over biljoen jaren oud, is niet te bevatten voor ons en gaat dus nergens meer over) en uiteindelijk zagen we de maan opkomen en hebben we een close-up foto gemaakt via de telelens (erg mooi). Rond middernacht waren we weer terug in het hostel en zat Niamh aan de wijn met wat jongens. Ik was happy en in the mood, dus ben aangeschoven en later zijn we nog gaan stappen…. tenminste dat wilden we, maar vanaf 1.00 uur mag er geen alcohol meer verkocht worden, dus we werden door locals op straat uitgenodigd naar een illegaal feest (met muziek en drank). We waren een beetje bang, zowel de dames als de heren, dus we hadden afgesproken dat we samen naar binnen zouden gaan en samen weer terug naar het hostel… Uiteindelijk was er niks aan de hand en hebben we een geweldige avond gehad met een mix van locals en gringo´s (= toeristen).

De volgende dag werd ik wakker door mijn Nederlandse roommates, een stel, die aan t organiseren waren om 8.30 uur in de ochtend! Waarom zo vroeg? Ik lag net 3 uur in bed… Rustig de dag beginnen met goed ontbijt, lunch en schrijven in mijn dagboek (zoveel indrukken van gisteren). Om 15.00 uur ga ik eerst een ticket voor mijn vertrek naar Salta in Argentinië kopen voor aanstaande zondag (de bus gaat maar 3x per week van Uyuni naar Salta). Daarna ga ik mee met de volgende toer: Moon Valley, Valley of the Death (alwaar we gaan zandboarden) en naar de Salt Canyon. Eerst gaan we zandboarden in de Valley of the Death… Het ziet eruit als een maanlandschap, alleen maar zandduinen gevormd door regen en wind. Echt super gaaf (en ik ben niet eens gewond geraakt!), maar heel anders dan snowboarden. Het is meer een combi tussen snowboarden en surfen. En ook hier doe je heel veel wax op je board, anders glij je onder het zand ipv over het zand 🙂 Het is overigens behoorlijk vermoeiend, omdat er geen (ski)lift is en je dus elke keer weer omhoog moet klimmen na de afdaling (en dan ook nog ´op hoogte´ actief bezig bent), dus erg goed voor je conditie! Daarna gaan we naar de Salt Canyon, alwaar het eruit ziet als een rotsgebied, maar al deze rotsblokken bestaan uit zout! Ik heb het geproeft, dus weet het zeker! ;-)) En als je heel stil bent temidden van de megahoge rotsen, hoor je het zout gewoon kraken… alsof er elk moment blokken zout naar beneden kunnen vallen.. Heel apart! Tenslotte gaan we naar de Moon Valley. Eerst met een kleine hike omhoog klimmen naar 2550m hoogte, alwaar een mega uitzicht te zien is. Echt waanzinnig! Vulkanen (semi-actief), de rotsen, woestijn, natuur en de ondergaande zon… In de verste verte is er geen leven te zien in dit prachtige natuurpark. Chili verbaast me echt tot nu toe. Ik heb al zoveel afwisselend landschap gezien en dat allemaal in één land! Joepie! In de avond gaan we met een deel van de groep gezellig uit eten in een restaurant met open haard, super gezellig, warm en heerlijk eten! Daarna gaan een aantal nog stappen, maar ik kan mijn ogen bijna niet meer openhouden, dus ga naar bed en beloof dat ik de volgende (mijn laatste) avond mee ga stappen… Overigens ga ik ´s avonds al wel vast mijn tas voor de toer van de volgende dag inpakken, want we vertrekken al om 5.00 uur!!

De volgende dag (zaterdag) worden we opgehaald om 5.00 uur bij het hostel (Niamh doet deze toer mee, dus gezellig!). We hebben niet gedoucht, want in de nacht sluiten ze de waterkraan af om water te sparen… We zitten immers in 1 van de droogste woestijnen ter wereld… De toernaam: Geysers del Tatio. De geysers liggen op 4320m hoogte met een temperatuur van -10 graden!! We moeten dus heel warm aangekleed zijn… PPff, ik trek ongeveer alles aan wat ik bij me heb om maar lagen te creeren (inhoud lagen: bikini, boxershort, pyamabroek, legerbroek, 3 paar sokken, schoenen, 2 T-shirts, 1 shirt met lange mouwen, vest, muts en sjaal) en leen de jacket van één van de jongens uit mijn hostel, die net thuis komt van het stappen: thanks guy! Het was ongeveer 2 uur rijden en we zagen (en voelden) het gewoon kouder worden in het busje, omdat de ramen aan de binnenkant helemaal met ijs beslagen raakten. Eenmaal aangekomen op het geysers terrein gaat het goed mbt de kou (laagjes werken prima, maar ik zie er dan ook uit als een eskimo) en zien we tig geysers in allerlei maten en hoogten! Bovendien zien we een hele familie lama´s langskomen, gave beesten… Echt waanzinnig! De geysers worden gevormd wanneer de bevroren ondergrondse rivier contact maakt met hete rotsen. Ze kunnen temperaturen van 85 graden bereiken, dus oppassen! Ook met de hoogte, want ademhalen gaat hier nog moeilijker en je mag dus absoluut niet rennen (ook niet ivm de fragiele grond)! Vele kodakmomentjes later van de geysers en de zonsopgang krijgen we het beloofde ontbijt (buiten, maar dat is geen probleem, want de temperatuur wordt langzaam aangenamer door de zon), heerlijk! Na afloop weer in de bus op weg naar een Terminaal Bad (ook buiten)… Sta je je daar uit te kleden met -2 graden om heerlijk te badderen. Echt, zo gaaf, deze toer zit van uitersten in elkaar! Dikke schik in dat bad, omdat één deel maar echt warm was en we dus opgepropt in de hoek zaten met z´n velen (niet iedereen wilde deze uitdaging aangaan, mietjes…). Op de terugweg nog door een natuurreservaat gemaakt alwaar we heel veel megahoge cactussen en dieren (zoals lama´s en vicuna´s) hebben gezien, prachtige natuur. Ook naar Machuca geweest, een oud verlaten Inca dorp op 4000m hoogte. Alhier werd ik een beetje onwel, blijkbaar vanwege de hoogte, dus onze gids (vandaag was er een andere gids, ook een toffe gast) adviseerde mij om Coca thee te drinken (thee, puur natuur met de bladeren van de Cocaplant… na productie is het pas cocaïne, maar het is toch een raar idee om Cocabladeren in je thee te drinken). Het hielp, was lekker en ik knapte zienderogen op 🙂 Na de toer gingen we sight-seeing in het dorpje, want de zon scheen! In de avond weer dineren in hetzelfde restaurant… Helaas was het dit keer iets minder goed. Ik had een kipfilet besteld en bij het snijden van het eerste deel voelde ik niks, maar het tweede deel ging een stuk lastiger… Bleek de binnenkant nog rauw te zijn! Ohoh, no way dat ik dit verder opeet… Heb het wel terug naar de keuken gestuurd, maar daar hebben ze de kipfilet wat dunner gesneden en nog even wat gestoomt of zoiets, tja je kan gaan klagen, niet de rekening betalen, maar dat zet allemaal geen zoden aan de dijk… Dat is typisch Zuid-Amerika, dus ik heb de kip gewoon laten stan en de ´ober´ heeft het goedgemaakt met een gratis rood wijntje, helemaal goed toch? 😉 Na het eten indrinken met de groep in het hostel en daarna uitgaan…. We kwamen terecht op een dorpsfeest met live muziek, een combinatie van Boliviaans, Chileens en Argentijnse muziek, een band bestaande uit 7-8 mannen met allerlei instrumenten. Het was erg leuk, maar we vielen nogal op, omdat we de enige toeristen waren en ongeveer een hele kop boven de locals uitstaken…:-))) Iedereen danste tegenover elkaar en deed typische pasjes, die ik natuurlijk weer wilde leren, dus ik probeerde de mensen te imiteren, terwijl mijn gringovrienden aan t bier gingen… In no time werd ik ten dans gevraagd door een oudere man en dat ging zo goed dat daarna meerdere mannen (jong en oud) me ten dans vroegen, foto´s wilden maken en ik zelfs vrienden maakte en mijn gringovrienden ook! Erg leuk! Overigens was het wc bezoek wat minder: de mannen plasten gewoon in een blok steen op de grond, zodat de urine gewoon onder de deur door naar buiten liep en een hele plas voor de deur veroorzaakte (alwaar wij stonden te wachten). Gelukkig hadden de dames gewoon een toiletpot… dachten we, eenmaal binnen met opgestroopte broek (Niamh en ik gingen samen om de deur voor elkaar dicht te houden, die niet op slot kon) gingen we bijna over onze nek van de stank en deden we onze sjaal voor de mond. We konden niet zien wat de stank veroorzaakte, omdat het licht het niet deed. Waarschijnlijk werd de stank veroorzaakt door urine en ontlasting die niet doorgespoeld was, want er was geen water… Bah, maar we hebben er wel keihard om gelachen en deden het bijna in ons broek, niet te geloven…! Ons tweede bezoekje hebben we gewoon netjes buiten om het hoekje gedaan, veel frisser :-)) Uiteindelijk een super totally local avond gehad, die eindigde om circa 5.30 uur!!